90%ازخاک ایران در محدوده فلات ایران است وکشوری کوهستانی است.بيش از نيمي از مساحت کشور را کوهها و ارتفاعات ،1/4 را صحراها و کمتر از 1/4 آنرا اراضي قابل کشت تشکيل داده است. ارتفاعات ايران را به طور کلي مي توان به 4 رشته کوه تقسيم نمود . 
1- رشته کوه هاي شمالي 
2- رشته کوه هاي غربي
3- رشته کوه هاي جنوبي
4- رشته کوه هاي مرکزي و شرقي 1- کوه هاي شمالي از کوه هاي آرارات در ترکيه شروع شده و به ترتيب با کوه هاي المداد – سهند – سبلان – کوه هاي طالش – کوه هاي قافلانکوه در آذر بايجان – رشته کوه هاي البرز در شمال استان تهران و قسمت جنوبي استان هاي گيلان و مازندران و کوه هاي آلاداغ – بينالود – هزار مسجد و قره داغ در خراسان ادامه يافته و در افغانستان به کوه هاي هندوکش مي پيوندند .
2- رشته کوه هاي غربي نيز از آرارات شروع شده و از شمال غربي به سوي جنوب شرقي امتداد داشته و کوه هاي ساري داش ، چهل چشمه ، پنجه علي ، الوند ، کوه هاي بختياري ، پيشکوه وپشتکوه ، اشتران کوه ، و زرد کوه را در بر مي گيرد که تقريبا تمام اين سلسله کوه ها در مجموع رشته کوه زاگرس مي نامند . بلندترين نقطه اين رشته ، قله دنا است که 4/409متر ارتفاع دارد . زاگرس نامي است که در زمانهاي قديم به وسيله يوناني ها بر کوه هاي غربي ايران نهاده شده و بعدها جغرافي دانان خارجي آن را بر تمام مرتفعات مغرب و جنوب غربي ايران اطلاق کردند .
3-رشته کوه های جنوبی ازخوزستان تا سیستان وبلوچستان امتداد یافته و به کوه های سلیمان در پاکستان می پیوندند وشامل کوه های سپیدار،میمند،کوه های بشاگردوکوه بم پشت می باشد. 
4- رشته کوه هاي مرکزي و شرقي عم*** شامل کوه هاي کرکس ، شيرکوه ، کوهبنان ، جبال بارز ، هزار ، بزمان و تفتان بوده و بلندترين نقطه اين کوه ها ، کوه هزار 4/465متر مي باشد . 
اکثر رودهاي جاري در ايران کم آب بوده و تنها رود قابل کشتيراني آن ، رود کارون است . رودهاي ايران در چهار حوضه عمده درياي خزر، خليج فارس، درياي عمان ، درياچه اروميه و آبريزهاي داخلي جريان دارند